Wie kan het wereldwijde succes verklaren van de Amerikaanse rockband Greta Van Fleet uit Frankenmuth, Michigan? Hun muzikale stijl, een allegaartje van blues- en hardrock met méér dan een ferme knipoog naar de jaren ’70, wordt door zoveel artiesten gespeeld maar meestal met een zeer bescheiden succes. Zijn het de hoge stemuithalen van de flamboyante zanger Josh, het snedige gitaarwerk van tweelingbroer Jake of heeft de jeugdige uitstraling van de band er iets mee te maken? In ieder geval blijkt dat de band een nieuwe generatie heeft wakker gemaakt die ook wel open staan voor een portie stevige gitaarrock.

De stijgende populariteit van de band in België is duidelijk, na de Club van de Ab, de grote zaal van de Ab en vervolgens een passage dit jaar op Rock Werchter om dan nu voor een volledige uitverkochte Lotto Arena te spelen. Wetende dat de band tot nu toe slechts één volwaardig album heeft uitgebracht, “Anthem Of The Peaceful Army” (2018) is dit toch wel een unicum. De band, drie broers en hun vriend, bracht in 2017 reeds twee EP’s uit, “Black Smoke Rising” en “From The Fires” waarvan deze laatste een Grammy won voor Best Rock Album.

Eén van de pijlers van hun succes is natuurlijk het vele toeren, sinds 2017 zijn ze constant ‘on tour’, met een korte hiaat om aan hun album te werken. Zelfs voor deze jonge wolven kan het wel eens te veel worden en wegens ‘uitgeput’ werd hun uitverkocht concert van februari dit jaar verhuisd naar vandaag, geen probleem de zaak blijkt nog steeds vol te zitten.
Met een kwartiertje vertraging begint de band aan hun bijna twee uur durende show, met een theatrale opening en een stevige “Cold Wind” wordt er stevig geopend. Frontman Josh Kiszka, in strak broekpak en op blote voeten, weet met zijn specifiek (hoog) stemgeluid onmiddellijk indruk te maken. Gitarist Jake is duidelijk de andere spilfiguur van de band, met een geweldig blues riff zet hij het bekende “Safari Song” in en laat horen dat hij een zeer getalenteerd gitarist is. In het begin van de set een drumsolo invoegen is een beetje vreemd maar drummer Daniel Wagner mept zijn vellen bijna aan flarden en met het daaropvolgende “Black Smoke Rising” weet de band een vurige start te maken. Terwijl bassist Sam Kiszka zijn bas aan de kant zet en achter het orgel plaatsneemt kondigt Josh “Flower Power” aan, ‘the celebration of love’. Het nummer wordt wel echt lang uitgesponnen en dit blijkt wel één van de breekpunten te zijn van dit optreden. Hoewel men tracht te variëren in het geluid van de nummers worden de nummers wat té lang en begint het gekrijs van Josh en de zoveelste gitaarsolo van Jack wat te irriteren. Let op, alles wordt vakkundig uitgevoerd maar de connectie met het publiek gaat toch wel verloren met deze langdradige nummers. Daarbij komt dat de band nog niet over de nodige songs beschikt die dezelfde impact hebben als hun pakweg viertal bekendere ’hits’.

Frontman Josh probeert het publiek aan te zetten tot meeklappen en zingen maar dit lukt maar gedeeltelijk. Nog enkele mooie momenten zijn “Age Of Man” waarbij de band even naar de progrock kant leunt, met fijn orgelwerk van Sam. Het met de akoestische gitaar begeleidde “You’re The One” is een verademing bij al dat rockgeweld. Uiteindelijk krijgt de band het publiek toch nog uitzinnig met het bisnummer “Highway Tune”, hun bekendste nummer. Handjes omhoog, lekker meebeuken op het ritme toch nog een hoogtepunt van dit optreden. De band vond het echter nodig om nog een dikke tien minuten te soleren zodat ook dit momentum wat verloren ging.

Deze jonge band staat nog maar aan het begin van een (nu al) succesvolle carrière, helaas beschikken ze over nog te weinig bekendere nummers om een leuke setlist in elkaar te boksen. Gelukkig is er op dat vlak beterschap in zicht want de band komt begin volgend jaar reeds met een tweede volwaardig album met een ietwat verschillend geluid dan hun vorige. Benieuwd!!!

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers